ฝรั่งเว้าลาว...ความทรงจำที่งดงามในค่ำคืน

   เมื่อวาน 28 สิงหาคม 2553   มีผู้หญิงต่างชาติคนนึงก้าวเข้ามาในร้าน เอ่ยทักทายเป็นภาษาไทยว่า สวัสดี
ไอ้เราก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าคำทักทายที่คนต่างชาติมักจะชื่นชอบและพยายามปรับตัวเข้าหาสังคมที่เค้ามาเยื่ยมเยือน จนเมื่อเอ่ยถามเราถึงสินค้าในร้านเป็นภาษาลาว ....(ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากภาษาบ้านเรามากนัก) เราก็อึ้ง...ไปพัก คิดว่าเค้าคงพูดภาษาไทยสำเนียงคนต่างชาติน่า  แล้วก็มานึกแปลกใจเมื่อบทสนทนาต่อๆมาทำให้ได้รู้ว่าเค้าเว้าลาวจริงๆ  นอกเหนือจะแปลกใจที่เค้าเว้าลาวแล้วสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกปลื้มผู้หญิงฝรั่งคนนี้มากขึ้นก็คือ เค้ารู้จักผ้าชาวเขาเป็นอย่างดีด้วยเคยอยู่อาศัยและชื่นชอบชื่นชมงานศิลปะดั้งเดิมของชนเผ่าในประเทศแถบเอเซีย  เค้าบอกกับเราว่าไปเที่ยวสิที่นั่นที่นี่มีผ้าแบบนั้นแบบนี้และบอกให้เราจดบันทึกไว้ และเมื่อเธอสนใจในกระเป๋า4-5ใบที่ร้าน เธอบอกกับเราอีกว่า "เป็นไอเดียที่ดี ที่นำหนังมาใช้ ทำให้กระเป๋าสวยและเรียบร้อยมาก ชอบมากจริงๆ ขอให้เธอเลือกหนังที่ดีมาตัดกระเป๋านะ"  พร้อมกับไตร่ตรองเลือกกระเป๋าใบที่ถูกใจที่สุดอยู่ชั่วอึดใจและต่อรองราคากับเรา  ความน่ารัก ความบริสุทธิ์ใจ การแสดงออกของผู้หญิงฝรั่งคนนี้ทำให้เรามองว่า ความต่างของชนชาติไม่เป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้ที่จะเข้าใจวัฒนธรรมอื่น ฝรั่งคนนี้อาจถือกำเนิดในชนชาตินึง ประเทศนึง แต่เมื่อมาใช้ชีวิตอยู่ในอีกดินแดนก็สามารถปรับตัว เรียนรู้ภาษา วัฒนธรรม รวมถึงแสดงออกด้วยความมีน้ำใจ และความปรารถนาดีที่มีต่อผู้คนรอบข้าง  เมื่อเราเอ่ยแนะนำอะไรต่อเธอบางอย่าง เธอจึงแสดงออกมาในสิ่งที่ประทับใจเรามาก คือการกล่าวคำขอบใจในภาษาลาว พร้อมกับแววตาและรอยยิ้มที่เป็นมิตร  "ขอบใจเจ๊าหลาย" ประโยคนี้จะเป็นประโยคที่เราจดจำเรื่องราวของวันนี้ จะมีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงต่างชาติเว้าลาวคนนี้ตลอดไป