ฝรั่งเว้าลาว...ความทรงจำที่งดงามในค่ำคืน

   เมื่อวาน 28 สิงหาคม 2553   มีผู้หญิงต่างชาติคนนึงก้าวเข้ามาในร้าน เอ่ยทักทายเป็นภาษาไทยว่า สวัสดี
ไอ้เราก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าคำทักทายที่คนต่างชาติมักจะชื่นชอบและพยายามปรับตัวเข้าหาสังคมที่เค้ามาเยื่ยมเยือน จนเมื่อเอ่ยถามเราถึงสินค้าในร้านเป็นภาษาลาว ....(ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากภาษาบ้านเรามากนัก) เราก็อึ้ง...ไปพัก คิดว่าเค้าคงพูดภาษาไทยสำเนียงคนต่างชาติน่า  แล้วก็มานึกแปลกใจเมื่อบทสนทนาต่อๆมาทำให้ได้รู้ว่าเค้าเว้าลาวจริงๆ  นอกเหนือจะแปลกใจที่เค้าเว้าลาวแล้วสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกปลื้มผู้หญิงฝรั่งคนนี้มากขึ้นก็คือ เค้ารู้จักผ้าชาวเขาเป็นอย่างดีด้วยเคยอยู่อาศัยและชื่นชอบชื่นชมงานศิลปะดั้งเดิมของชนเผ่าในประเทศแถบเอเซีย  เค้าบอกกับเราว่าไปเที่ยวสิที่นั่นที่นี่มีผ้าแบบนั้นแบบนี้และบอกให้เราจดบันทึกไว้ และเมื่อเธอสนใจในกระเป๋า4-5ใบที่ร้าน เธอบอกกับเราอีกว่า "เป็นไอเดียที่ดี ที่นำหนังมาใช้ ทำให้กระเป๋าสวยและเรียบร้อยมาก ชอบมากจริงๆ ขอให้เธอเลือกหนังที่ดีมาตัดกระเป๋านะ"  พร้อมกับไตร่ตรองเลือกกระเป๋าใบที่ถูกใจที่สุดอยู่ชั่วอึดใจและต่อรองราคากับเรา  ความน่ารัก ความบริสุทธิ์ใจ การแสดงออกของผู้หญิงฝรั่งคนนี้ทำให้เรามองว่า ความต่างของชนชาติไม่เป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้ที่จะเข้าใจวัฒนธรรมอื่น ฝรั่งคนนี้อาจถือกำเนิดในชนชาตินึง ประเทศนึง แต่เมื่อมาใช้ชีวิตอยู่ในอีกดินแดนก็สามารถปรับตัว เรียนรู้ภาษา วัฒนธรรม รวมถึงแสดงออกด้วยความมีน้ำใจ และความปรารถนาดีที่มีต่อผู้คนรอบข้าง  เมื่อเราเอ่ยแนะนำอะไรต่อเธอบางอย่าง เธอจึงแสดงออกมาในสิ่งที่ประทับใจเรามาก คือการกล่าวคำขอบใจในภาษาลาว พร้อมกับแววตาและรอยยิ้มที่เป็นมิตร  "ขอบใจเจ๊าหลาย" ประโยคนี้จะเป็นประโยคที่เราจดจำเรื่องราวของวันนี้ จะมีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงต่างชาติเว้าลาวคนนี้ตลอดไป

ความต่าง....

....เคยเล่าเรื่องการตัดกระเป๋ามาบ้างแล้ว
ว่า....แม่ค้าชาวเขาจะคัดผ้าเกรดต่ำสุดมาตัดกระเป๋าขาย....ในราคาทั่วๆไปตามแหล่งการค้าในจังหวัดเชียงใหม่...........
ใบนี้...ก็เช่นเดียวกัน..........เพราะ
เป็นผ้าปักเครื่อง..คือใช้จักรเย็บผ้านั่นแหละ...
ปักลวดลายลงบนผืนผ้า....เมื่อแม่ค้าผ้าได้มาก็นำมาย้อม..ต่อด้วยการตัดเย็บเป็นโหลๆๆขาย
ราคาก็พอประมาณ...ไม่ถูกไม่แพงจนเกินไป
........................................................
เคยมีนักท่องเที่ยวคนไทยคนนึงถามเราว่า...กระเป๋าใบที่เธอถือมานี้งานมือใช่ไหม.....
เราตอบไปว่า....งานเครื่อง
จากนั้นก็มีการสอบถามข้อมูลสินค้าอยู่พักใหญ่
เพราะเธอคิดมาตลอดว่า...เธอได้กระเป๋างานมือชาวเขามาใช้..ต่อเมื่อมาเห็นกระเป๋าที่หลากหลาย
รูปแบบ และราคา....ที่แตกต่างกัน..ทำให้เธองงว่าทำไม..?????? ถึงไม่เหมือนกัน
ที่จริงกระเป๋างานเครื่ิองก็สวยในอีกแบบนึง .....เพียงแต่ว่าคุณต้องเข้าใจว่ามันเป็นงานเครื่องจักรเย็บผ้า.........
กระเป๋างานปักมือที่มีหลากหลายรูปแบบก็สวยในอีกแบบนึง........เพราะมันเป็นงานมือที่ผ่านการออกแบบปักลวดลายต่างๆตามจินตนาการของผู้ปักแต่ละคน..........
..........คนแต่ละคน...ยังมีความแตกต่าง เป็นปัจเจกที่ไม่เหมือนกัน
กระเป๋างานปักมือ...................จึงมีความต่างที่โดดเด่นด้วยคุณค่าของเนื้องานศิลปหัตถกรรม

www.

  

www.hmongbag.com

web  นอกเหนือจากการเสนอสินค้าแล้ว

ความตั้งใจอีกอย่าง...ก็คือ

ความต้องการที่จะเล่าเรื่องชีวิตของผู้คนมากมาย  ผ่านผืนผ้า....ผ่านประสบการณ์ที่เราเจอะเจอ
ซึ่งล้วนแล้วแต่มีความหมาย  ทำให้เราเข้าใจชีวิตมากขึ้น ...เข้าใจผู้คนมากขึ้น
ความเข้าใจ...มีค่ามากกว่าการหยิบยื่นวัตถุสิ่งของสิ่งใดให้กับใครเสียอีก
เพราะ...ทำให้เราไม่กลายเป็นคนตามสังคม
แต่เป็นคนที่เข้าใจสังคม   เพื่อติดตาม...เรียนรู้...ปรับตัว...
แต่ก็ไม่ได้ลืมเลือนความเป็นตัวของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง
....สิ่งนี้เองที่ทำให้...เราสามารถที่จะมีชีวิตอยู่อย่างพร้อมที่จะเข้าใจ
ไม่ได้มองผู้คนอย่างผิวเผิน....ตีค่าหรือประเมินคุณค่าของตัวเองดีกว่าคนอื่น
หรือชื่นชมยกย่องกฎความนิยมทางสังคมไปโดยไม่ยั้งคิด

อะ-ไร

 เมื่อดูภาพนี้แล้วบอกได้ไหม....
...ว่าผ้าชิ้นนี้คือผ้าอะไร
ของชาวเขาเผ่าไหน...
ใช้อะไรปัก....เอาไปทำอะไร
ราคาเท่าไร....ถูก..แพง
คำถามมากมายเกิดขึ้น...
...แล้วคุณรู้คำตอบไหม.....
ถ้าใช่...แปลว่าคุณรู้จักชาวเขา และรู้เรื่องราวเกี่ยวกับชาวเขามากเพียงพอ....
แต่ถ้าไม่....แปลว่าคุณเพียงรู้จักเพียงภาพที่ปรากฏต่อสายตาคุณเท่านั้น.....
ไม่ผิดหรอกที่คุณไม่รู้....
ไม่แปลกหรอกที่คุณจะชอบ หรือไม่...
แต่ถ้าคุณสนใจ....เราจะมาแลกเปลื่ยนความรู้กัน

ความทรงจำสีจาง (Palmy)